3) Een wonderbaarlijk visioen.

…een wonderbaarlijk visioen, maar net op tijd
aangezien voor een herhaling van zichzelf,
met catastrofale gevolgen overigens voor
de rest van het verhaal…





Op drie meter hoogte het eerste daglicht, afkomstig van een klein binnenplaatsje. Een piepklein raampje met een enkele traliestang en gebroken glas. Een duivenkoppel had zich in de luwte een bedrekt maar comfortabel nest ingericht en koerde in milde vervoering.
De wanden van de cel grijs, tot borsthoogte glanzend groen. Een ijzeren bed, een schuimrubber matras. Een emmer met een deksel. Geen spiegel.
Niet dat iemand in de ruimte voorlopig een spiegel nodig had. De enige bewoner van het kleine celletje lag op de grond voor het bed. Naakt tot op zijn zeemanspet, en koortsig dromend. Onder het bed loerden rode oogjes.




Een zachte klik. Ergens binnen in die onbegrijpelijke machine begon een gyroscoop te snorren…vuistgrote relais zochten contact met een filigraan synthetisch brein, en een diarree van impulsen en semi-logische associaties vond zijn weg naar een digitaal-analoog geestesoog…Mechanisch denken van topniveau, Hubble een camera obscura, zelfbewustzijn als laatste strohalm voor de instincten der huishoudelijke apparatuur…Het gieren van duizenden nanomotortjes…De Robot werd wakker…

Iemand had hem een briefje meegegeven met daarop een aantal onbegrijpelijke verzoeken en een waarschuwing. Losjes hield hij het tussen zijn vuurvaste vingertoppen en liet er zijn buitengewone sensoren op los…Infrarood, Ultraviolet, Ionen, Fotonen, Gammastralen, Superkritisch Citroensap, het Woord Gods en de slechte adem van een zwerver… “Let op!” Stond er geschreven, maar waarop er gelet diende te worden stond er niet bij…Pyjama, tandenborstel, verschoning, het leek wel een logeerpartijtje…Geen zwembroek? Geen indianenpak? Geen klompen of magische laarzen?…En waarom dan toch de moeite hem deze informatie op te dringen?

Het wilde niet dagen, het zuipen had hem werkelijk te zwaar toegetakeld…De jaren begonnen te tellen, hij voelde zich alsof hij door stoom werd aangedreven in plaats van door een magische krachtbron uit een verre toekomst, hierheen geteleporteerd door een team van desperate wetenschappers uit Dimensie X, een merkwaardige plaats waar alles net even anders was maar toch hetzelfde, echter bedreigd in haar voortbestaan door een snel oprukkende tijdruimtekromming en een hevig om zich heen grijpende onmacht het geschreven woord te begrijpen. Men deed liever aan telepathie, maar in de praktijk bleken de meesten daar mentaal nog niet rijp voor te zijn.
Sex, ja daar waren ze aan toe, maar gedachten lezen? De geest van een ander toelaten in het eigen brein? De genietingen van een mind melt?
Te moeilijk, te makkelijk wie zal het zeggen. In ieder geval ging het feest niet door en de enige uitweg uit de miserie was het sturen van een boodschap naar naburige werelden in de hoop niet volledig vergeten te worden, wellicht rekenden ze zelfs op een boodschap terug…Antwoord…Of hulp…Sciencefiction vandaag, primitief bijgeloof tomorrow…Echte dingen gebeuren altijd ’s nachts, leek het wel…De Nacht dat de Hemel spleet…

Het wilde maar niet dagen…En waar was de Kapitein gebleven…”Kapiteintje leef je nog…” neuriede de Stalen Reus met de vreemde naam (hij overwoog bij tijd en wijle zichzelf Stalin te gaan noemen maar was enigszins bevreesd voor de reactie van de directe omgeving, met name voor die van de Tijdelijk Flirt), zittend op de rand van zijn reusachtige bed, dat eigenlijk meer weg had van een lanceerinstallatie voor helse machines, een megalomane muizenval, iets met sissende pneumatiek en chroom, alle apparaten uit de sportschool in de bezemkast gestouwd, lampjes en pijpleidingen…Volautomatisch, dames en heren…De hully gully van robocop… Een vergeten attractie…Jammer…In zijn borstkas welde een snik op, zo diep als een glas smurfenbier, en dit emotionele moment werd ogenblikkelijk gevolgd door een lied…Een rock ballad…Zo!…Hoewel hij liever iets van Slipknot had gezongen besloot hij, ook met het oog op de goede verstandhouding met de buren, dat “Road to hell” van Chris Rea beter bij het moment paste…

Zijn gezang was van een legendarische schoonheid. Nee werkelijk, de rijken der Aarde verdrongen elkaar toen tijdens een moment van financiële flauwte de Kapitein de overweging kenbaar maakte de Robot in de uitverkoop te gooien. Natuurlijk niet alleen vanwege het zingen gewild, maar men had de consternatie moeten zien toen hij de eerste tonen aanhief. Zelfs een grensconflict in Latijns Amerika werd erdoor naar de onderhandelingstafel gedwongen, wilde immers niet iedereen vrede? En in de woestijnen van Afrika regende het voor het eerst in honderd jaar. Het gat in de ozonlaag heelde sneller dan verwacht en CO2 bleek niet de stuwende kracht achter het broeikaseffect. Dit bleek achteraf een echtpaar uit Zürich te zijn.

Maar dit keer kon de Metalen Vriend zingen wat hij wilde, hij bleef het gevoel houden dat hij iets vergeten was…Een gewist bestand…Windows 2000…geen autoback-up…Misschien een klein wandelingetje…Daar zou hij van opknappen ja…Een beetje verstrooiing zou hem goed doen. Het zou hem vanzelf wel weer te binnen schieten.
Zingend trok hij geen jas aan en verliet door een zijmuur het huis…