12) So schmeckt Berlin.

Bloemen van plastic op een polaroidfoto, een kunstgebit in een tupperware-beker en een manga-held thuis op de bank.







Bij het aanschouwen van de schoonheid die totale verwoesting met zich mee kan brengen werd de Robot overmand door de noodzaak er eens flink vandoor te gaan. De ontroering zou hem te machtig kunnen worden, en bovendien was er niemand om hem in zo’n situatie te troosten.
En een ongetrooste Robot is nou niet bepaald een allemansvriend.

Tegen de achtergrond echter van het pandemonium, Genesis 19 en meer, ontketend door de wilskracht van een oude zeeschuimer, ontwaarde hij de gestalte van de Veldwachter. Bij verder inzoomen bleek hij op zijn schouder de bron van zowel vreugde als verdriet, beiden in magnitude niet te onderschatten, met zich mee te dragen. Zij, wier schoonheid al duizenden tot goddeloze verrukking had gedreven, en vervolgens in een peilloze diepte van niet te stillen honger naar meer had gestort. Hij wilde haar digitaliseren.

De Tijdelijke Flirt had hem herkend, en wuifde allercharmantst. Of de Robot hen niet even mee kon nemen.
O ja, en de Kapitein zit daar ergens, gebaarde ze met een fluwelen hand, een glimlach als een vakantie in Griekenland deed de rest.

De Metalen Mensmachine opende zich, liet een ladder neer, en het drietal nestelde zich in een aantal comfortabele fauteuils op het hoofddek ergens in zijn voorhoofd. Het centrale beeldscherm toonde een ontsnappingsroute, en de status van de warpspoel. Het zag er mooi uit.

De Kapitein had zich voor de gelegenheid van een fraai kostuum met emblemen voorzien en sprak tegen de computer. Snel een longdrink van het een of ander en dan als de bliksem weg hier, voordat de buren kwamen klagen.

De Tijdelijke Flirt had een naam, en de Robot had er een lied van gemaakt. Dat kon prima want het was een hele lange naam. Ook was ze naakt, maar door een handig spel van licht en schaduw was er niemand die het zag.

De Veldwachter verontschuldigde zich uitgebreid bij de Kapitein voor alle onverkwikkelijkheden, en ze schudden elkaar de hand als broeders. Wel ging er bij het loslaten iets mis waardoor de Veldwachter wat pezen in zijn bovenarm verrekte. Gaf niks, even goede vrienden.

Het opstijgen van de Robot was indrukwekkend als altijd, en had al vele schrijvers van fictieve toekomstromans van inspiratie voorzien.

Zijn laarzen braakten rook en vlammen, zijn gloeiende vuisten de pikzwarte hemel tegemoet stuwend. De mensheid had er een toekomst bij.