20) De hanen van Asclepius.

De Robot begon aan een lange en eenzame reis naar het noorden van een onherbergzame ijsvlakte, om zich tenslotte aan wat plaatselijke haringeters aan te bieden als vuurtoren.

Zijn muziek een troost en leidraad voor schippers op een ruige zee.

Jaren stond hij daar, onbeweeglijk en triest, totdat de elementen en een onstuitbare klimopwoekering hem uiteindelijk te machtig werden.

De Kapitein stortte zich roekeloos en met de moed van een wanhopige in het ene avontuur na het andere. Niet alleen werden zijn lichaam en geest zwaar op de proef gesteld, ook zijn genitaliën stonden bloot aan enorme slijtage.

Zeeslagen, jungletochten, kroeggevechten, wilde sex en drank, veel drank reduceerden de eens zo fiere zeeheld tot een pratende schaduw.

Blind en tandeloos, meer dood dan levend, vond men hem op de drempel van een oud trappistenklooster.

Toen hij uiteindelijk de geest gaf was het wekenlang donker in de Lichtstad.

Drie exploderende ballen in de stratosfeer. Supernova's en klokgelui.

De Veldwachter leefde nog lang en gelukkig.

19) Purperen zon.

Er viel weinig te lachen in de krater van de Olympus Mons. Veldwachter Huppeldepup huilde tranen met tuiten, en zijn snor hing er bij alsof hij een dode zwaluw tussen neus en lippen geklemd hield. De Robot zong een naargeestig lied uit pre-Azteekse tijden en de Kapitein verving zijn broek door een broek.

Een beetje van de hete brij waarin de Flirt was verdwenen werd in een oude melkfles geschept en bijna ceremonieel om de nek van de Kapitein gehangen, hetgeen hem tweedegraads brandwonden en een paar nieuwe danspasjes opleverde.

Dus werd de Robot drager van het heilige Ding.

Haar lichaam, altijd al een onderwerp van discussie, versmolten met de kern van de rode planeet, permanent oplichtend bij naderend gevaar en liefdesperikelen etcetera

Wie sedertdien ’s avonds langs de krater loopt hoort zilveren belletjes en vrolijk lachen, en kan getuige zijn van naar rozen geurende uitbarstingen en lavastromen eindigend in sterrenstof.

18) Niet leuk.

Spannende muziek en gegil van om het even wie.

De Tijdelijke Flirt hing geketend boven een meer van kokende lava, en dreigde er langzaam in te verdwijnen.

Langs de kant kon men slechts toekijken in ontzetting.

De Robot was door een buitenaardse macht van zijn krachten ontdaan en hing hulpeloos aan een enorme magneet, de Kapitein was onder invloed van medicatie en de Veldwachter probeerde de orde te handhaven.

“Valentino, jij schoft!” brulde de Robot en balde zijn vuisten in machteloze woede.

De Veldwachter kon nog juist op tijd de Kapitein ervan weerhouden naar de plaats des onheils te lopen. Kostbare seconden werden verspeeld met een zinloze worsteling.

Slechts centimeters hing zij boven het oppervlak, ze was verloren!

Neen, niet dat! Was er dan geen rechtvaardigheid meer?

Oh Vervloeking!

Of was er nog...hoop!?

17) Gedane zaken.

Het was een lange nacht geweest. Een nacht die de tropische stad zich nog lang zou heugen. Een aaneenschakeling van grote en kleine momenten.

Katastrofe en intens geluk, toeval, noodlottige ontmoetingen, misdaad en passie.

Zwanger van een naderende sirocco was de ochtendlucht, en van kruitdampen en doodsrochels. Ergens hoog in een paleistoren een schreiende Grootvizier, de straten, voor zover nog herkenbaar, gevuld met tovenaars en goochelaars.

Een razend boeket van vuurwerk leidde de aandacht af en vulde de hemel boven de stad met schoonheid en zwaveldamp.

De Robot rook naar olie, de Flirt naar wierook, de Veldwachter tooide zich trots met een onmiskenbare sexlucht en de Kapitein lag in een badkuip met gouden tientjes.

Drie transparante bollen zweefden aan de horizon. Tarotkaarten en bier.

16) Tableau.

Laokoon en zijn zonen deden het haar niet na.






Geknield, de ogen vanonder zijn punthelm ten hemel gericht zijn sabel presenterend aan een naakt maar verheven afgebeelde vrouw/engel een mannenfiguur.
Hij symboliseerde iets in de trend van vagina's en krijgsgeschut, met name door het feit dat zijn borsthaar zeer gedetailleerd was uitgebeeld en zijn uniform er onberispelijk bij hing. Aan zijn voeten de schedels van verslagen tegenstanders en oorlogsbuit.

Rechts van hem een stram ogende Zeebonk met een gouden hart in zijn familiewapen en een baard van een week aan zijn kin.
Zijn blik verried scherpte en wijdse gedachten terwijl zijn houding een aan het koppige grenzende standvastigheid en gevaar uitstraalde. Hij droeg een blouse met kogelgaten, ruches en franjes en een gloednieuwe broek met laarzen. In zijn brede riem twee pistolen en op zijn gekrulde tong een leugen, verbeeld door een duivel ter grootte van een paasei.

Ter linkerzijde werd de centraal knielende figuur geflankeerd door het grootste beeld van het viertal: een androide zoals men die wel kent uit kinderseries of speelgoedzaken, acht voet hoog en anderhalve meter van schouder tot schouder.
In breedte werd hij slechts overtroffen door de gespreide vleugels van de welhaast zwevende vrouwenfiguur die ogenschijnlijk voordroeg uit eigen werk.

In zijn uitgestoken handen twee nucleaire explosies ter grootte van een pak melk.
Een imposante verschijning die desalniettemin een aangename uitstraling had en dan ook voor een vrolijke noot in de voorstelling zorgde.

Hij leek te zingen.

Een voorstelling overigens die mede door de kleurstelling een nogal sombere uitstraling had.

Ze was vervaardigd uit pure chocolade vermengd met pittige specerijen.

Behalve dan de vrouwenfiguur. Zij bestond uit een zeer dunne laag melkchocolade en een bijzondere vulling van gezoet eierschuim.

Ondanks dit kleine minpunt aangaande de sfeer gold het tableau als een van de grootste artistieke prestaties van de Banketbakkerplaneet. Iets waar de bewoners van de Tandartsnevel slechts meewarig hun haarloze hoofden om konden schudden.
Dit laatse met name omdat het spreken hen door een kaakdiepe verdoving onmogelijk was gemaakt.

Het wortelkanaal deed van zich spreken in tongen.