16) Tableau.

Laokoon en zijn zonen deden het haar niet na.






Geknield, de ogen vanonder zijn punthelm ten hemel gericht zijn sabel presenterend aan een naakt maar verheven afgebeelde vrouw/engel een mannenfiguur.
Hij symboliseerde iets in de trend van vagina's en krijgsgeschut, met name door het feit dat zijn borsthaar zeer gedetailleerd was uitgebeeld en zijn uniform er onberispelijk bij hing. Aan zijn voeten de schedels van verslagen tegenstanders en oorlogsbuit.

Rechts van hem een stram ogende Zeebonk met een gouden hart in zijn familiewapen en een baard van een week aan zijn kin.
Zijn blik verried scherpte en wijdse gedachten terwijl zijn houding een aan het koppige grenzende standvastigheid en gevaar uitstraalde. Hij droeg een blouse met kogelgaten, ruches en franjes en een gloednieuwe broek met laarzen. In zijn brede riem twee pistolen en op zijn gekrulde tong een leugen, verbeeld door een duivel ter grootte van een paasei.

Ter linkerzijde werd de centraal knielende figuur geflankeerd door het grootste beeld van het viertal: een androide zoals men die wel kent uit kinderseries of speelgoedzaken, acht voet hoog en anderhalve meter van schouder tot schouder.
In breedte werd hij slechts overtroffen door de gespreide vleugels van de welhaast zwevende vrouwenfiguur die ogenschijnlijk voordroeg uit eigen werk.

In zijn uitgestoken handen twee nucleaire explosies ter grootte van een pak melk.
Een imposante verschijning die desalniettemin een aangename uitstraling had en dan ook voor een vrolijke noot in de voorstelling zorgde.

Hij leek te zingen.

Een voorstelling overigens die mede door de kleurstelling een nogal sombere uitstraling had.

Ze was vervaardigd uit pure chocolade vermengd met pittige specerijen.

Behalve dan de vrouwenfiguur. Zij bestond uit een zeer dunne laag melkchocolade en een bijzondere vulling van gezoet eierschuim.

Ondanks dit kleine minpunt aangaande de sfeer gold het tableau als een van de grootste artistieke prestaties van de Banketbakkerplaneet. Iets waar de bewoners van de Tandartsnevel slechts meewarig hun haarloze hoofden om konden schudden.
Dit laatse met name omdat het spreken hen door een kaakdiepe verdoving onmogelijk was gemaakt.

Het wortelkanaal deed van zich spreken in tongen.