20) De hanen van Asclepius.

De Robot begon aan een lange en eenzame reis naar het noorden van een onherbergzame ijsvlakte, om zich tenslotte aan wat plaatselijke haringeters aan te bieden als vuurtoren.

Zijn muziek een troost en leidraad voor schippers op een ruige zee.

Jaren stond hij daar, onbeweeglijk en triest, totdat de elementen en een onstuitbare klimopwoekering hem uiteindelijk te machtig werden.

De Kapitein stortte zich roekeloos en met de moed van een wanhopige in het ene avontuur na het andere. Niet alleen werden zijn lichaam en geest zwaar op de proef gesteld, ook zijn genitaliën stonden bloot aan enorme slijtage.

Zeeslagen, jungletochten, kroeggevechten, wilde sex en drank, veel drank reduceerden de eens zo fiere zeeheld tot een pratende schaduw.

Blind en tandeloos, meer dood dan levend, vond men hem op de drempel van een oud trappistenklooster.

Toen hij uiteindelijk de geest gaf was het wekenlang donker in de Lichtstad.

Drie exploderende ballen in de stratosfeer. Supernova's en klokgelui.

De Veldwachter leefde nog lang en gelukkig.

19) Purperen zon.

Er viel weinig te lachen in de krater van de Olympus Mons. Veldwachter Huppeldepup huilde tranen met tuiten, en zijn snor hing er bij alsof hij een dode zwaluw tussen neus en lippen geklemd hield. De Robot zong een naargeestig lied uit pre-Azteekse tijden en de Kapitein verving zijn broek door een broek.

Een beetje van de hete brij waarin de Flirt was verdwenen werd in een oude melkfles geschept en bijna ceremonieel om de nek van de Kapitein gehangen, hetgeen hem tweedegraads brandwonden en een paar nieuwe danspasjes opleverde.

Dus werd de Robot drager van het heilige Ding.

Haar lichaam, altijd al een onderwerp van discussie, versmolten met de kern van de rode planeet, permanent oplichtend bij naderend gevaar en liefdesperikelen etcetera

Wie sedertdien ’s avonds langs de krater loopt hoort zilveren belletjes en vrolijk lachen, en kan getuige zijn van naar rozen geurende uitbarstingen en lavastromen eindigend in sterrenstof.