1) Daar zijn ze dan.

…ook stuitten wij hier voor het eerst op een ras van geperverteerde halfpriesters. Een inmiddels veelbesproken combinatie...






Aan de oever van een perfect ronde kolk zaten drie mannetjes, zo groot als een pokémon. Gehuld in iriserende mantels en hoofdtooien van mink en koeiendrek zaten ze daar…met meerdere bedoelingen.
De eerste bedoeling was er een zoals alle andere. De tweede echter was al van een heel ander kaliber en de derde kon het daglicht niet verdragen. Ze zaten daar en wisselden af en toe wat woorden uit, op een manier die niemand zou doen vermoeden dat het hier ging om een drietal van de meest gevreesde playmobilsmelters in de westelijke hemisfeer.
Het landschap om hen heen woest en ledig, de lucht boven hun hoofdjes grijs en ijl.
In hun oogkasjes een groenig lichtje en hun magere handjes in bewegingen die
contact tot stand brachten met dingetjes uit een ander vacuüm.
Gedrieën deelden zij een penisje.

“Laat ons de Haddock aanroepen…”